Το παραδοσιακό ρωσικό φαγητό, ένα σπάνιο εύρημα σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ, έχει μια μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το στόμα μου είναι πότισμα απλά να το σκέφτομαι!
Για μένα, η όγδοη τάξη ήταν η χρονιά παραδοσιακού ρωσικού φαγητού. Σπούδαζα ρωσική ιστορία και λογοτεχνία στην τάξη της κ. Readler για προικισμένους μαθητές και το τελικό μάθημα για τον τερματισμό της μονάδας θα ήταν μια γαστρονομική γιορτή της ρωσικής κουλτούρας.
Δεδομένου ότι αυτό το σημείο, ως δεκατριών ετών, μου άρεσε ήδη να μαγειρεύω και να ψήνω. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν η πρόταση έγινε από τον δάσκαλό μου ή αν είχα συγκεντρώσει τη συγκεκριμένη αυτή επιθυμία από τις ώρες που πέρασα στην ανάγνωση του Τολστόι και του Γκόγκολ, αλλά ήμουν αποφασισμένη να κάνω ρωσικά μπισκότα τσαγιού. Τα μαύρα καρύδια ήταν το κύριο συστατικό και με χαρά ανακάλυψα ένα πακέτο από αυτά τα ειδικά καρύδια στο τοπικό μπακάλικο. Η γεύση τους ήταν διαφορετική από αυτή των τακτικών καρυδιών, κάπως πιο πικάντικη, βαθύτερη και γηραιότερη.
Δεν συνειδητοποίησα τότε ότι ίσως θα ήταν καλή ιδέα να ταξινομήσετε τα ψιλοκομμένα καρύδια με το χέρι, αναζητώντας μικρά θραύσματα κελύφους, πριν τα πετάξετε στο κτύπημα. Ωστόσο, τα μπισκότα ήταν νόστιμα παρά την περιστασιακή απροσδόκητη κρίση.
Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, δεν μπορώ να θυμηθώ τι έκαναν όλοι οι άλλοι σπουδαστές ή έλαβαν με άλλο τρόπο για την γιορτή μας. Στην αρχή δεν μπορούσα να θυμηθώ ούτε τα ονόματα ή τα πρόσωπα πολλών μαθητών που μοιράζονταν εκείνη την τάξη μαζί μου εκείνη την ημέρα. Μετά από να έρθει σε επαφή με έναν από αυτούς (Hi Rob!) Μέσω του Facebook, βρήκα το αντίθετο για να είμαι αλήθεια- έσκαψε μια λίστα τουλάχιστον δέκα συμμαθητών μας, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα για το φαγητό παρά να πω " Νομίζω ότι υπήρχε μπορς. "Νομίζω ότι αυτό δείχνει ότι οι προτεραιότητές μου δεν έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου.
Δοκιμάστε το μπορς και το χαβιάρι για πρώτη φορά
Ανεξάρτητα από το αν οι «συνομηλίκοι» μου μοιράζονταν το πάθος μου για φαγητό ή έφεραν τα δικά τους τρόφιμα για να μοιραστούν εκείνη την ημέρα, ο δάσκαλός μου ήρθε. Όπως μπορώ να θυμηθώ, κάθοντάς μου σε μια από τις δύο ή τρεις στρογγυλές τράπεζες με μια μικρή ομάδα συμμαθητών μου σε μια μικρή τάξη χωρίς παράθυρα, είχα την πρώτη μου γεύση από χαβιάρι και την πρώτη μου γεύση από μπορς.
Αντί τα σπιτικά φαγητά, νομίζω ότι το χαβιάρι σερβίρεται σε κουτάκια με τυρί κρέμας. Θυμάμαι την υφή του μικροσκοπικού ορνού πορτοκαλιού, τον τρόπο που τα τέλεια μικρά σφαίρα εκρήγνυνται απαλά στο στόμα, με ένα άγγιγμα αλατότητας. Ήταν ένδοξο.
Το μπορς ήταν σπιτικό, λαμπερό ροζ με μια κούπα κρέμα γάλακτος στην κορυφή. Ήταν λεία, φτιαγμένο χωρίς κρέας ή λάχανο και σερβίρεται κρύο. Είχα μεγαλώσει τρώγοντας τεύτλα και ήταν έτοιμος για την πρόκληση που παρουσιάστηκε από αυτή τη κάπως ασυνήθιστη (για με, τουλάχιστον) σούπα. Άλλοι μαθητές δεν ήταν τόσο τολμηροί. Περισσότερα για μένα!
Αναρωτιέμαι αν κάποιοι άλλοι μαθητές από αυτή την τάξη θυμούνται αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα τόσο ζωντανά όσο και εγώ ... Είμαι πρόθυμος να στοιχηματίσει ότι πιθανότατα δεν το κάνουν. Από την ίδια άποψη, από ό, τι γνωρίζω, κανένας από αυτούς δεν είναι εστιάτορες ή σεφ ή συγγραφείς τροφίμων σήμερα. (Και πάλι- περισσότερο για μένα!)
Ρωσική μαγειρική παράδοση
Η Ρωσία είναι ένα μεγάλο μέρος που περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές γαστρονομικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων της Ουκρανίας, της Αρμενίας, της Λευκορωσίας και της Γεωργίας. Όπως συμβαίνει σε όλες τις κουζίνες, στην κατηγορία των παραδοσιακών τροφίμων μπορεί να περιλαμβάνεται καθημερινός ναύλος, καθώς και εκείνος που προορίζεται για ειδικές περιπτώσεις. Όταν οι παραδόσεις αυτές μεταφράζονται στις Η.Π.Α. και σε άλλες χώρες, τα εορταστικά τρόφιμα ευνοούνται συχνά από την καθημερινότητα, εκείνα τα ειδικά αντικείμενα που κατασκευάζονται με τα πιο πλούσια (και συχνά ακριβά) συστατικά, μερικές φορές μεταβάλλονται για να φανεί προσηλωμένα στους ουρανίσκους των ντόπιων . Μετά από όλα, το κρύο μπορς δεν είναι ακριβώς το καφεδάκι του καθενός. (Περισσότερα για το τσάι αργότερα ...)
Σύμφωνα με τον Ντμίτρι Παριανούσκιν, συγγραφέα για τον ιστότοπο Way to Russia, "Να φάει σαν ρωσικός πρόκειται να γίνει ένα". Περιγράφει την παραδοσιακή ρωσική τροφή ως μια έντονη κουζίνα και τονίζει τη συχνότητα με την οποία καταναλώνεται γενικά το αλκοόλ ως μέρος ενός γεύματος . Αυτή είναι μια κουζίνα που είναι καθιερωμένη σε τελετουργία, με μια βαθιά ιστορία.
Ας μιλήσουμε για το μπορς και το σύμπαν
Παρόλο που ο Paranyushkin εξηγεί ότι το μπορς (ή το Μπορτσ) μπορεί να γίνει σε διάφορες ποικιλίες, παρέχει μόνο μία μέθοδο για την παρασκευή της πλούσιας σούπας. Ο Paranyushkin ισχυρίζεται ότι "ο καλύτερος και ο ευκολότερος τρόπος να μαγειρευτεί" περιλαμβάνει το τηγάνισμα κρεμμυδιών, καρότων και λάχανου σε μια κατσαρόλα ενώ βράζετε πατάτες και τεύτλα σε ζωμό ταυτόχρονα σε ξεχωριστό δοχείο. Προσφέρει ένα "μυστικό" για να βοηθήσει τα ζαχαρότευτλα να διατηρήσουν το βαθύ κόκκινο χρώμα τους (προ-τηγάνισμα με ζάχαρη, χυμό λεμονιού ή αποξηραμένο ξύδι πριν από το βρασμό). Τα τηγανισμένα λαχανικά στη συνέχεια συνδυάζονται με τα βραστά λαχανικά στο ζωμό τους. Προειδοποιεί τον αναγνώστη να αφήσει τις γεύσεις να μοιραστούν πριν το σερβίρουν.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον πράγμα για τις συνταγές του Paranyushkin και τις περιγραφές του παραδοσιακού ρωσικού φαγητού είναι ότι περιγράφει τη φύση του φαγητού ως κάτι που συνδέεται με το σύμπαν. Borscht "επικοινωνεί μέσω της χλωρίδας του εντέρου στον εγκέφαλο και το σώμα μας κάτι για το σύμπαν που είναι τόσο παχύ και ισχυρό, συμπαγές και έντονο, όμορφο και ευκίνητο, θρεπτικό και συντριπτικό".
Αν και οι συνταγές του συχνά δεν περιλαμβάνουν μετρήσεις συστατικών ή χρόνους μαγειρέματος, ο Paranyushkin εκφράζει κάτι βασικό για τη φύση του φαγητού που περιγράφει - την επίδρασή του στο σώμα και την ευγλωττία των συστατικών όχι μόνο, προσεκτικά κατασκευασμένο πιάτο. Το φαγητό είναι μια γιορτή, μία με την εξουσία να τρέφουμε και να μας συντρίβουμε.
Αν και οι περισσότεροι από εμάς σήμερα έχουν πρόσβαση σε τεύτλα και λάχανο, καρότα και κρεμμύδια, ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι λαχανικά, κάτι σχεδόν μαγικό συμβαίνει όταν συνδυάζονται με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, επιτρέποντας στα λαχανικά να αποκτήσουν μια εντελώς νέα ποιότητα, αυτό είναι σίγουρα ρωσικό.
Ώρα για ένα τοστ
Το Paranyushkin περιγράφει τη ρωσική βότκα (vodka), ένα σημαντικό μέρος κάθε παραδοσιακού ρωσικού γεύματος, ως "το μαγικό ποτό όλων των εποχών". Όπως εξηγεί, ο γνωστός Ρώσος χημίστας Dmitri Mendeleev, ο οποίος είναι γνωστός για την επινόηση του περιοδικού πίνακα στοιχείων, τέλεια φόρμουλα για βότκα, η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. "Σύμφωνα με τον Paranyuskin," η βότκα είναι όπου οι αιώνες της παράδοσης συναντούν την επιστημονική έρευνα και γι 'αυτό είναι τόσο ξεχωριστό ".
Και πάλι, ο Paranyushkin έχει αγγίξει ένα σημαντικό σημείο - η πράξη (ή η τέχνη) του μαγειρέματος βρίσκεται στη διασταύρωση της παράδοσης με την επιστήμη. Χωρίς ένα ή το άλλο από αυτά τα στοιχεία, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια κουζίνα. Αν και οι "αυθεντικές" κουζίνες αλλάζουν με το χρόνο και κάθε βασική συνταγή εκλεπτύνεται και τροποποιείται επανειλημμένα σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του μαγειρέματος (με βάση τις οικογενειακές παραδόσεις, τη διαθεσιμότητα των συστατικών και την μαγειρική εκπαίδευση, για παράδειγμα), όλες οι συνταγές που θεωρούμε "αυθεντικά" μιας συγκεκριμένης κουζίνας σήμερα βασίζονται σε ορισμένα πρότυπα, παραδόσεις, χημικές αντιδράσεις και μαγειρικές τεχνικές.
Το RusCuisine.com παρέχει μια πιο λεπτομερή ιστορία της βότκας στη Ρωσία, εξηγώντας ότι πριν από χίλια χρόνια, ο πρίγκηπας Βλαντιμίρ απαγόρευε στους θεατές του να πίνουν κρασί αλλά επίσης ισχυρίστηκε ότι «η αγάπη των Ρώσων δεν μπορεί να είναι χωρίς πόσιμο». να είναι απαγορευτικά δαπανηρή και συνεπώς να μπορεί να παρέχεται μόνο από τη ρωσική αρχοντιά. Ο Ρώσος ιστορικός Willam Poklebkin υποστηρίζει ότι οι Ρώσοι μοναχοί παρήγαγαν για πρώτη φορά βότκα το 1503, με περιεκτικότητα σε αλκοόλ σημαντικά χαμηλότερη από αυτή που απολαμβάνει σήμερα. Ο Πέτρος ο Μέγας λέγεται ότι «ελέγχει την ικανότητα όλων των πρεσβευτών, πριν τους αποστείλει στο εξωτερικό κάνοντας ένα κουβά με βότκα». Αν μπορούσαν να κρατήσουν τη δική τους σε μια συζήτηση αφού κατέβαλαν το ουσιαστικό τους ποτό, ήταν καλοί να πάω.
Το RusCuisine.com αναδεικνύει και πάλι την ιστορία της σύγχρονης σύνθεσης βότκας που δημιούργησε ο Mendeleev. Το 1894, ο Dmitri Mendeleev, ο μεγαλύτερος επιστήμονας σε ολόκληρη τη Ρωσία, έλαβε το διάταγμα για να θέσει το πρότυπο ποιότητας Imperial για τη ρωσική βότκα και το "ρωσικό πρότυπο" γεννήθηκε ".
Στο τέλος, σύμφωνα με το RusCuisine.com, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ ήταν προϊόν της φτώχειας και της δυστυχίας περισσότερο από μια εορταστική συμπεριφορά. Η σελίδα τους σχετικά με τη ρωσική κατανάλωση αλκοόλ, "Έτσι, αν συναντήσετε έναν Ρώσο, μην τον ρωτήσετε για το ποτό της Ρωσίας. έχουμε πολλά άλλα πράγματα για να μιλήσουμε. "На здоровье! (προφέρεται na zda-ró-vye, ή 'στην υγεία σας!')
Μια μεγάλη θάλασσα από νόστιμα φαγητά και απολαυστικά πιάτα
ΠηγήΤο παραδοσιακό ρωσικό φαγητό, που στηρίζεται μακριά από το μπαρ για μια στιγμή, περιλαμβάνει πολύ περισσότερο από το μπορς και τη βότκα, συμπεριλαμβανομένων όλων από το piroshki (пирожки, ψωμί γεμιστό με λαχανικά, κρέας ή / και τυρί, αλλά με σκληρό κρούστα και όχι ), golubtsy (Голубцы, λάχανο γεμιστό με κρέας κρέατος και ρύζι ή φαγόπυρο), μαύρο ψωμί (черный хлеб, συχνά γεμάτο με ράντισμα με σπόρους), blini (μπλε, ρωσικές κρέπες που κάποιες φορές είναι διπλωμένες (Μπέφτρογκανόφ, στιφάδο με βόειο κρέας και μανιτάρι που σερβίρεται με χυλοπίτες από αυγό, με ρίζες τον 19ο αιώνα) και πολλά άλλα!
Ωρα για τσάι
Ακόμα περίεργος για τα μαύρα καρύδια "τσαγιού" που έκανα σχεδόν πριν από δύο δεκαετίες; Έκανα κάποια έρευνα και διαπίστωσα ότι ονομάζονται πραγματικά teacakes. Δηλαδή, ανάλογα με τον οποίο ρωτάς. Καλούνται επίσης χιονόμπαλες, γαμήλια μπισκότα ή κουλουράκια, ή ακόμα και pfeffernusse. ΑΣΕ με να εξηγήσω.
Ένας απλός συνδυασμός βουτύρου, ζαχαροπλαστικής ζάχαρης, αλεύρου και ξηρών καρπών σχηματίζεται σε μπάλες και στη συνέχεια ψήνεται. Η ιδιαίτερη συνταγή που θυμάμαι χρησιμοποίησε τη βανίλια και τα μαύρα καρύδια και τα μπισκότα στη συνέχεια τυλίχτηκαν σε ζάχαρη ζαχαροπλαστών πριν από την εξυπηρέτηση. Ελέγξτε μια συνταγή παρόμοια με αυτή που χρησιμοποίησα εδώ.
Όπως συμβαίνει στην Αγγλία και σε άλλα μέρη του κόσμου, το απογευματινό τσάι είναι μια μεγάλη υπόθεση στη Ρωσία, που συχνά καταναλώνεται με μεγάλη τελετή. Στην πραγματικότητα εισήχθη για πρώτη φορά όταν ο Κινέζος πρεσβευτής στη Μόσχα έφερε το τσάι ως δώρο για τον Τσάρο στις αρχές του 1600, μια εποχή που ο ρωσικός ηγέτης προσπαθούσε να δημιουργήσει εμπορικές οδούς με την Κίνα.
Η εμπορική διαδρομή μεταξύ Ρωσίας και Κίνας που αναπτύχθηκε ήταν μακρά και τραχιά, σχεδόν 11.000 μίλια από βροχερή, ορεινή έκταση. Το ταξίδι χρειάστηκε περίπου δεκαέξι μήνες για να ολοκληρωθεί, οπότε το τσάι έγινε ένα ακριβό προϊόν πολυτελείας, διαθέσιμο μόνο στους τσάρους και τους ευγενείς. Δεν ήταν μέχρι τα τέλη του 1700 ότι οι τιμές του τσαγιού κατέβηκαν και το ποτό κέρδισε δημοτικότητα σε όλη τη γη.
Τα ρωσικά teacakes συχνά σερβίρονται στο teatime, καθώς και σε διάφορες άλλες απολαύσεις, ή μερικές φορές προορίζονται για χριστουγεννιάτικες γιορτές.
Ιστορικά, τα τσάγια έχουν συνδεθεί με τη Ρωσία καθώς και με το Μεξικό. Κανείς δεν γνωρίζει σίγουρα, αλλά φαίνεται να είναι σαφώς ευρωπαϊκή προέλευση. Στην πραγματικότητα, αν και η ρωσική προτίμηση για το τσάι δεν ήταν μεταμόσχευση από τη Μεγάλη Βρετανία, τα μπισκότα μπορεί να είναι βρετανικά. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι είναι ένα είδος μπισκότου "μπερδεμένο", παρόμοιο με εκείνο που ήταν δημοφιλές εκεί κατά τον Μεσαίωνα. Στη Ρωσία, πιστεύεται ότι έγιναν δημοφιλείς κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα, σερβίρονται παράλληλα με το τσάι και τελικά παίρνουν τη θέση που βασίζεται moniker τους.
Όσο για τη σύνδεση του Μεξικού; Πιστεύεται ότι οι ευρωπαϊκές καλόγριες έφεραν τη συνταγή μαζί τους. Αυτός ο τύπος cookie σερβίρεται συχνά σε μεξικάνικους γάμους μέχρι σήμερα.
Είμαι έκπληκτος να ανακαλύψω ότι η συμβολή μου σε εκείνη τη Ρωσική γιορτή στο γυμνάσιο ίσως δεν ήταν "αυθεντική" ρωσική; Ούτε λίγο. Εξάλλου, αυτή είναι η φύση των μαγειρικών παραδόσεων - ταξιδεύουν και αλλάζουν ξανά και ξανά, αλλά θυμούνται από τους ανθρώπους που τους αγαπούν. Είτε το τσάι σας σερβίρεται από ένα σαμπαάρ ή όχι, αν αυτά τα μπισκότα είναι πραγματικά "ρωσικά" ή όχι, είναι νόστιμα και προορίζονται να απολαύσουν.
Είναι επίσης εύκολο να γίνουν. Σας προτείνω σίγουρα να τα δοκιμάσετε. Εάν τα μαύρα καρύδια και η βανίλια δεν είναι το πράγμα σας, δοκιμάστε τα αμύγδαλα και τον γλυκάνισο αντ 'αυτού ή ενσωματώστε τα αγαπημένα σας συστατικά και γεύσεις. Τυλίξτε τα τελικά μπισκότα γύρω από τη λιωμένη σοκολάτα ή τη ξυρισμένη καρύδα. Μπορείτε ακόμη και να παραλείψετε τα καρύδια συνολικά! Αλλάξτε το για να το καταστήσετε το δικό σας και δημιουργήστε μια νέα παράδοση.
Τη Ρωσία και το μαύρο καρυδιά
Ήμουν ευτυχής να διαπιστώσω ότι τα μαύρα καρύδια έχουν κάποια ιστορία στη ρωσική παράδοση. Εκτός από τις μαγειρικές εφαρμογές, είναι γνωστοί για τις ιδιότητες καθαρισμού τους και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν στην επούλωση τραυμάτων, που εφαρμόζονται μέσω βάμματα και κομπρέσες. Είναι πολύ Αμερικανός. Το ήξερα ήδη, αφού κάποτε μεγάλωνε μια μεγάλη μαύρη καρυδιά στην αυλή. Έπεσε τα βαριά καρύδια του το φθινόπωρο, μερικές φορές σκύβοντας τα αυτοκίνητα ή χτύπημα κοντά επικίνδυνα κοντά στα κεφάλια μας. Αν και ποτέ δεν τους έφαγαμε, ως παιδί ο αδελφός μου έβαζε πειράματα σε ό, τι μπορούσε να χρησιμοποιήσει στα έργα του, τόσο μηχανικά όσο και φυσικά. Θα κοπεί και να μουλιάσει τα μαύρα καρύδια, χρησιμοποιώντας τα για να κάνουν σπιτική βαφή.
Όταν μέλη του USDA επισκέφθηκαν τη Ρωσία το 2013, ο Διευθυντής Γεωργίας του Μιζούρι Jon Hagler σημείωσε ότι το ρωσικό ενδιαφέρον για τα μαύρα καρύδια ήρθε "ξανά και ξανά" και δήλωσε: "Έχουν υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος όχι μόνο για τη γηγενή πεκάν μας, αλλά ιδιαίτερα τα καρύδια και τα μαύρα καρύδια μας, οπότε υπάρχει μια ευκαιρία που βλέπω αμέσως από το ρόπαλο ». Το άρθρο του Mindy Ward σχετικά με το θέμα υποστηρίζει ότι οι Ρώσοι" τραβούν την έντονη γεύση της μαύρης καρυδιάς. "Το Μισούρι είναι προφανώς ο μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο μαύρα καρύδια.
Μια πιο προσεκτική ματιά στο χαβιάρι
Επειδή αυτή η πρώτη γεύση του χαβιάρι πίσω στην όγδοη τάξη είχε μια τόσο μόνιμη εντύπωση για μένα (είτε ήταν σερβιρισμένη είτε όχι) ήθελα να μάθω περισσότερα για την ιστορία της ως τμήμα της παραδοσιακής κουζίνας της Ρωσίας. Το παραδοσιακό ρωσικό χαβιάρι είναι το ιχθυάλευρο (ή τα αυγά) που συλλέγεται από τον οξύρρυγχο που ζει στα γλυκά νερά της Μαύρης ή της Κασπίας Θάλασσας και στη συνέχεια αλατίζεται (ή θεραπεύεται). Αυτά τα αυγά ψαριών είναι μαύρα, καθιστώντας σαφές ότι η πρώτη μου γεύση του χαβιαριού ήταν λιγότερο από "αυθεντική" με το ανοιχτό πορτοκαλί χρώμα του, πιθανότατα το σάρκα του σολομού.
Το χαβιάρι θεωρείται για χρόνια από τους Ρώσους μια λιχουδιά, αγαπημένη από τους τσάρους και τους ευγενείς. Περιέχει ψευδάργυρο και διάφορα αντιοξειδωτικά, οπότε είναι σίγουρα θρεπτικό. Υπάρχουν αρκετές ποικιλίες του οξυρρύγχου, αλλά το beluga είναι το πιο βραβευμένο, παρέχοντας χαβιάρι γνωστό από τους μερικούς ως "μαύρο χρυσό". Αν και αυτά τα καταπληκτικά ψάρια είναι γνωστό ότι έχουν διάρκεια ζωής μέχρι 120 χρόνια, δυστυχώς έχουν υπεραλιευτεί. Από το 2005, οι πωλήσεις χαβιαριού beluga στις ΗΠΑ είναι παράνομες. Υποθέτω ότι δεν θα το δοκιμάσω σύντομα ...
Ακόμη και αν είμαι αρκετά τυχερός για να πάω στη Ρωσία και να δοκιμάσω κάποτε ένα χαβιάρι beluga, δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να αντέξω περισσότερο από ένα νυχτοειδές και το χαβιάρι της εστρατίας (που συλλέγεται από άλλες ποικιλίες του οξύρρυγχου) πωλούνται συχνά για περισσότερα από $ 12.000 ανά κιλό. Πολυτελή πράγματι!
Όπως συχνά λέγεται στο τέλος ενός μεγάλου γεύματος στη Ρωσία, Nostrovia! Δεν μπορώ να περιμένω να ακούσω όλες τις αγαπημένες σας ρωσικές συνταγές και τις δικές σας περιπέτειες στη ρωσική κουζίνα. Πες μου όλα αυτά στα σχόλια!
