Αυτό που μπορούμε να θεωρήσουμε ως παραδοσιακό βραζιλιάνικο φαγητό σήμερα είναι το αποτέλεσμα των αιώνων αποικισμού, μιας ανάμειξης διαδεδομένων πολιτισμών και κουζινών.
Όταν σκέφτομαι παραδοσιακά βραζιλιάνικα τρόφιμα, σκέφτομαι το κρέας. Σωροί. Φτάνει σε σουβλάκια ή πιατέλες και παραλείπετε τη σαλάτα και τα πιάτα λαχανικών για να εξοικονομήσετε χώρο για ατελείωτες μερίδες πρωτεΐνης ψητό.
πηγήΊσως είναι περιττό να πούμε ότι δεν είμαι ακόμα στη Βραζιλία. Δεν έχω πάει ούτε καν στο Fogo de Chão ή σε οποιοδήποτε άλλο βραζιλιάνικο εστιατόριο μπάρμπεκιου που έχει γίνει δημοφιλές στις πόλεις στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο της Fogo de Chão, "οι σεφ μας Gaucho εξακολουθούν να ψήνουν με προσοχή κάθε μία από τις δεκαέξι κοπές κρέατος μας και να σας προσφέρουν συνεχή εξυπηρέτηση στο τραπέζι." Αυτό ταιριάζει απόλυτα με τις προσδοκίες όλων των Αμερικανών, αλλά αναρωτιέμαι πώς καλά αυτό το είδος της γαστρονομικής γιορτής με βάση το κρέας ταιριάζει με τα παραδοσιακά τρόφιμα και τα στυλ τραπεζαρία που απολαμβάνουν οι ντόπιοι Βραζιλιάνοι;
Επίσης, σύμφωνα με τον ιστότοπο, το Fogo de Chão προσφέρει στους επισκέπτες με churrasco "τον τρόπο Gaucho για το ψήσιμο κρέατος πάνω από κοιλώματα ανοικτής φωτιάς για νόστιμα μπάρμπεκιου, το οποίο είναι πάντα παρόν σε κάθε εορταστική περίσταση, ειδικά οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Τα νεαρά αγόρια θα μάθουν πώς να ψήνουν τα κρέατα με τον τρόπο Gaucho από τους πατέρες τους, καθιστώντας τους φροντιστές μιας μαγειρικής παράδοσης που πέρασε από γενιά σε γενιά για πάνω από τρεις αιώνες. "Φαινομενικά αυθεντικό, ναι, τουλάχιστον ως ειδική θεραπεία ... Αλλά αυτό είναι μόνο ένας τύπος παραδοσιακής κουζίνας της Βραζιλίας και μια (ίσως) αμερικανική έκδοση σε αυτό.
πηγήΑναζητώντας τη βραζιλιάνικη παράδοση
Ήθελα να μάθω περισσότερα. Σε γενικές γραμμές, με εξαίρεση το Περού, δεν είμαι περισσότερο εξοικειωμένος με τα θαύματα των περισσότερων μορφών νοτιοαμερικάνικου μαγειρέματος, οπότε αυτό θα απαιτούσε μια μικρή έρευνα.
Η Βραζιλία είναι ένας τόπος γνωστός για την ποικιλομορφία της, τις ετήσιες εκδηλώσεις Καρναβαλιού, τους ποδοσφαιριστές και τους οπαδούς της. Υπάρχουν παραλίες και μπαρ, δάση και ποτάμια, πόλεις και αγροτικές περιοχές. Όπως και οι άνθρωποι, το φαγητό είναι ποικίλο, με περιφερειακές παραλλαγές και πλούσια ιστορία σε όλη τη χώρα που επηρεάζει την καθημερινή ζωή σήμερα.
πηγήΜια πλούσια, αν και προβληματική ιστορία
Οι Πορτογάλοι άποικοι έφθασαν για πρώτη φορά στη Βραζιλία στις αρχές της δεκαετίας του 1500 και οι πολιτισμοί και οι τρόποι εστίασης στην Ευρώπη άρχισαν να ταιριάζουν με αυτό των αυτόχθονων. Και όταν λέω "πλέγμα", αυτό το θέτει τόσο ήπια ώστε αυτό δεν είναι πραγματικά αυτό που εννοώ πραγματικά.
Όταν οι αρχικά σχέδια των αποίκων να βρουν πολύτιμα μέταλλα σε αυτή τη νέα περιοχή κατάκτησης απέτυχαν, στράφηκαν προς τη γεωργική παραγωγή. Αντί να επιστρέψουν στην Ευρώπη, θα πήγαιναν για να πάρουν ό, τι μπορούσαν από τη γη, με οποιαδήποτε δαπάνη.
Οι πορτογάλοι άποικοι έλαβαν γηγενείς κατακτητές, αναγκάζοντάς τους να εργάζονται για δουλειές για να εκμεταλλεύονται τη γη. Όταν διαπιστώθηκε ότι αυτό το εργατικό δυναμικό δεν ήταν αρκετό, οι σκλάβοι ήρθαν από την Αφρική.
Η κουζίνα του λαού της Βραζιλίας μεταμορφώθηκε και συγχωνεύθηκε για εκατοντάδες χρόνια, λαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά πολλών διαφορετικών πολιτιστικών υποβάθρων και ενσωματώνοντας στοιχεία της κουζίνας (καθώς και μερικά εγχώρια φυτά) από την Ευρώπη και την Αφρική.
Σούπερ κεντρικό φαγητό
Έχετε πιθανώς ακούσει για το μούρο Açaí, αλλά πιθανότατα δεν έχετε δει ένα φρέσκο. Επειδή είναι δύσκολο να μεταφερθούν, αυτοί που ζουν εκτός Βραζιλίας τείνουν να αγοράζουν αυτό το αντιοξειδωτικό πλούσιο μούρο, το οποίο προσφέρεται ως «σούπερ τροφή» τα τελευταία χρόνια, είτε αποξηραμένο είτε με τη μορφή κατεψυγμένου χυμού. Αυτό είναι επειδή είναι μια λεπτή μορφή παραγωγής (όπως όλα τα μούρα είναι) και είναι δύσκολο να μεταφερθούν.
Αναρωτιέται κανείς, δεδομένου ότι συνήθως δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτό το μούρο "θαύμα" ως φρέσκο στοιχείο, μπορούμε πραγματικά να επωφεληθούμε πραγματικά από τις ιδιότητες του "σούπερ φαγητού";
Είναι ένα σκληρό μούρο, που καταναλώνεται συνήθως από αυτόχθονες πληθυσμούς του Αμαζονίου για μια έκρηξη ενέργειας. Πολύ πριν από την τρέχουσα τάση σούπερ τροφής, οι Βραζιλιάνικοι surfers και άλλοι αθλητές έδειξαν για πρώτη φορά τα οφέλη που προκάλεσαν την αύξηση της κατανάλωσης του μούρου για εμπορικούς σκοπούς στη δεκαετία του 1980. Έχει αποκτήσει γρήγορα δημοτικότητα σε όλη τη χώρα και πέρα. Σήμερα, θα βρείτε σε όλη τη Βραζιλία χυμούς, επιδόρπια, και ακόμη και ως αρωματική ουσία για τη βότκα.
πηγήΣύμφωνα με ένα κομμάτι του John Colapinto που εκδόθηκε στο The New Yorker το 2011, ο πολτός έχει "... μια κρεμώδη υφή και μια γήινη γεύση, με υπαινιγμούς της ακατέργαστης σοκολάτας." Το Acai αναπτύσσεται άγριο σε όλο το δέλτα του ποταμού Αμαζονίου, όπου η ιθαγενής ribeirinhos ή " οι άνθρωποι "επιλέγουν τα φρούτα, βυθίζουν τα μούρα για να τα μαλακώσουν και ξύνουν τον πολτό από τις κοιλότητες. Αυτό χρησιμοποιείται σε πιάτα ψαριών, ή μπορεί να καταναλωθεί μόνο του, περισσότερο σαν σούπα από χυμό.
Ο Colapinto ισχυρίζεται ότι "είναι τόσο πανταχού παρούσα στην τοπική διατροφή ότι η ribeirinhos δεν θεωρεί ότι το γεύμα είναι πλήρες εάν δεν περιέχει τους καρπούς".
Πώς να πιείτε το δρόμο σας μέσα από τη Βραζιλία
Επιστροφή στη μνεία της χρήσης του açaí ως αρωματισμού για το αλκοόλ: Μια συζήτηση για το παραδοσιακό βραζιλιάνικο φαγητό δεν θα ήταν πλήρης χωρίς μια αναφορά του cachaça. Αυτό το ισχυρό αλκοολούχο ποτό παρασκευάζεται από ζυμωμένο χυμό ζαχαροκάλαμου. Είναι παρόμοιο με το ρούμι, το οποίο παρασκευάζεται με μελάσα (υποπροϊόν της παραγωγής ζάχαρης) και όχι με το φρέσκο χυμό ζαχαροκάλαμου.
Αυτό το είδος ποτού, τόσο μοντέρνο σήμερα σε όλη τη Βραζιλία καθώς και στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, εφευρέθηκε από Πορτογάλους αποίκους στη Βραζιλία. Όπως και η μεγαλύτερη παραγωγή ζάχαρης και αλκοόλ με φυτά, αυτός ο τύπος υγρού έχει ένα σκοτεινό παρελθόν.
Σύμφωνα με τον Cocktail Times, "η ιστορία του cachaça χρονολογείται από 400 χρόνια πριν, όταν οι ιδιοκτήτες των φυτειών άρχισαν να εξυπηρετούν το υγρό στους σκλάβους τους αφού διαπίστωσαν ότι θα αυξανόταν η σφριγηλότητα". Η απαγόρευση της βίας στη Βραζιλία το 1888. Μόνο στη δεκαετία του 1920 το cachaça συνδέθηκε αρχικά με την εθνική υπερηφάνεια.
Το Cachaça χρησιμοποιείται συχνά σε caipirinhas, το εθνικό κοκτέιλ της Βραζιλίας. Για να φτιάξετε τη δική σας στο σπίτι, ανακατέψτε ένα cachaça με το χυμό ενός ασβέστη, προσθέστε ζάχαρη στη γεύση και σερβίρετε πάνω από πάγο. Το Cachaça σερβίρεται μερικές φορές πριν ή μετά από τα γεύματα, ως διεγερτικό της όρεξης ή για το πεπτικό σας σύστημα. Χρησιμοποιείται ακόμη και παραδοσιακά σε υποθετικές θρησκευτικές τελετουργίες.
πηγήBar food time
Τι θα ήταν ένα καλό κοκτέιλ χωρίς κάποια νόστιμο φαγητό για να πάει μαζί του; Τα τοπικά αγαπημένα περιλαμβάνουν mandioca frita, ή τηγανητά μανιόκα. Αναφερόμενη επίσης ως μανιόκα, η μανιόκα είναι βασιλική της Βραζιλίας με τον ίδιο τρόπο που οι πατάτες (και οι πατάτες τηγανιτές) είναι τόσο δημοφιλείς στις ΗΠΑ. Διαφορετικές ποικιλίες αυτού του κονδύλου υπάρχουν σε ολόκληρη τη χώρα, μερικές από τις οποίες είναι πικρές και τοξικές όταν είναι ακατέργαστες.
Απαιτείται εκτεταμένη επεξεργασία για την απομάκρυνση των τοξινών από αυτές τις ποικιλίες μανιόκας. Αυτό παραδοσιακά περιλαμβάνει το ξεφλούδισμα της μανιόκας, το τρίψιμο και στη συνέχεια την κρέμασμα του πολτού σε υφαντούς σωλήνες κατασκευασμένους από ίνες φυτών για να αφήσουμε τον δηλητηριώδη χυμό να στραγγίσει, κάπως σαν να μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τραπεζομάντιλο για το διαχωρισμό των στερεών από το υγρό στη διαδικασία παρασκευής τυριού .
Μόλις γίνει βρώσιμο, ο πολτός συχνά μεταποιείται περαιτέρω σε αλεύρι ή φρυγανισμένο (μερικές φορές με λίπος μπέϊκς!) Και μετατρέπεται σε ένα δημοφιλές καρύκευμα που ονομάζεται farofa. Η γλυκιά μανιόκα δεν περιέχει αυτές τις τοξίνες, επομένως μπορεί να τηγανιστεί ή να βράσει και στη συνέχεια να καταναλωθεί χωρίς την ανάγκη περαιτέρω επεξεργασίας.
Bolinhos de bacalhau ή τηγανητές μπάλες αλάτι γάδου είναι ένας άλλος δημοφιλής τύπος Βραζιλίας τροφίμων μπαρ. Αλάτι γάδου, ένα άλλο φαγητό που είναι παραδοσιακά από την Πορτογαλία, είναι εμποτισμένο κατά τη διάρκεια της νύχτας και στη συνέχεια πουθενά. Στη συνέχεια, είναι πολτοποιημένο με πατάτα και αυγό, που σχηματίζεται σε μπάλες και βαθιά τηγανητά. Yum!
Ώρα για λίγο ψάρι
Τα θαλασσινά είναι ένα σημαντικό στοιχείο του παραδοσιακού βραζιλιάνικου φαγητού. Το Moqueca είναι ίσως η πιο δημοφιλής ποικιλία βραζιλιάνικου στιφάδο ψαριού. Υπάρχει σε διάφορες παραλλαγές σε ολόκληρη τη χώρα, χρησιμοποιώντας διαφορετικά συστατικά ή είδη θαλασσινών ανάλογα με την περιοχή.
Αν και ο καθένας έχει τη δική του παραλλαγή στο πιάτο, είναι συνήθως φτιαγμένο με ψάρι αλμυρού νερού, γάλα καρύδας, ντομάτα, κρεμμύδια, σκόρδο και dendé ή φοινικέλαιο. Αυτός ο τύπος λαδιού έχει βαθύ χρώμα πορτοκαλί ή κόκκινο, λόγω των υψηλών συγκεντρώσεων καροτενίων στον πολτό του καρπού από τον οποίο προέρχεται.
Μελέτες έχουν δείξει ότι το dendé μπορεί να περιέχει μέχρι και δεκαπέντε φορές περισσότερη βήτα καροτίνη από τα καρότα! Είναι επίσης πλούσιο σε βιταμίνη Ε και αντιοξειδωτικά. Δυστυχώς, είναι επίσης ένα πολύ κορεσμένο λίπος και όλοι γνωρίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κακοί.
πηγήΤο Dendé έχει μια κάπως ισχυρή γεύση που δεν μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί, αν και αυτό γίνεται με την προσθήκη θρυμματισμένου annato σε φυστίκι ή άλλα είδη λαδιού, για να αναπαραχθεί τουλάχιστον το χρώμα.
Ο Matt Troost, σεφ στο Three Aces στο Σικάγο, περιγράφει τη γεύση ως "κάπου ανάμεσα σε καρυδιές και χορτάρι, αντίθετα από οτιδήποτε είναι εξοικειωμένο με ... δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρό ή προσβλητικό ... αλλά είναι πολύ διακριτικό." Προσδίδει στο στιφάδο μια μοναδική γεύση που μπορεί δεν μπορεί να επιτευχθεί με οποιοδήποτε άλλο είδος λαδιού ή μπαχαρικών.
Ιδιαίτερα δημοφιλής στη βραζιλιάνικη πολιτεία Bahia, το dendè προέρχεται από τους καρπούς του Αφρικανικού πετρελαίου Palm. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με το έλαιο φοινικοπυρήνων, το οποίο εξάγεται από τους σπόρους και όχι από τον καρπό του ίδιου φυτού. Αυτά τα δέντρα είχαν αρχικά φτάσει στη Βραζιλία μαζί με δούλους από την Αφρική.
Τι θα μπορούσε να είναι πιο παραδοσιακή από το χοιρινό και τα φασόλια;
Το Feijoada είναι γνωστό ως το εθνικό πιάτο της Βραζιλίας, εξαιρετικά δημοφιλές και κρατιέται σε μεγάλο βαθμό σε όλη τη χώρα. Είναι μια σούπα με μαύρα φασόλια, λουκάνικο (συχνά το πορτογαλικό choriço ή linguica) και καπνιστό ή αλατισμένο χοιρινό, συχνά τα λιγότερο επιθυμητά κομμάτια και κομμάτια όπως τα αυτιά και τα trotters.
πηγήΟ Feijão είναι πορτογαλικός για τα φασόλια, τη βάση αυτού του πιάτου. Κάνοντας αυτό το στιφάδο είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, μερικές φορές παίρνοντας μια ολόκληρη μέρα ή περισσότερο για να κάνουμε τα πάντα, από το μούσκεμα των φασολιών για να "αφαίρεση" το χοιρινό.
Το νερό αλλάζει επανειλημμένα κατά τη διάρκεια περίπου μιας ημέρας, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιείται για την παρασκευή αλατιού γάδου για το μαγείρεμα σε άλλα πιάτα. Το νερό διαβροχής αλλάζει κάθε δύο ώρες για να μειωθεί η περιεκτικότητα σε αλάτι του κρέατος.
Το Feijoada σερβίρεται συνήθως με ρύζι, χόρτα ή λάχανο και φέτες πορτοκαλιού. Οι Βραζιλιάνοι αγαπούν να το ξεπεράσουν με την φάρσαφα. Σκεφτήκαμε κάποτε ότι αυτό το παραδοσιακό πιάτο βγήκε αρχικά από την σκλαβική κουλτούρα της Βραζιλίας, καθώς ήταν ένα πλούσιο πιάτο από ανεπιθύμητα αποκόμματα και βασικά διαιτητικά συρραπτικά.
Τα τελευταία χρόνια, η ιδέα αυτή αντικρούστηκε από Βραζιλιάνους μελετητές οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τα ανεπιθύμητα «αποκόμματα» κρέατος θεωρήθηκαν πραγματικά ιδιαίτερα επιθυμητά από τους Ευρωπαίους την εποχή εκείνη. Οι ειδικοί πιστεύουν τώρα ότι το πιάτο μοιάζει περισσότερο με ένα κλασικό στιφάδο της Ευρώπης, όπως το πορτογαλικό cozido, επίσης φτιαγμένο με χοιρινό και φασόλι.
πηγήΟι περισσότεροι Βραζιλιάνοι σήμερα τρώνε feijoada έξω από το σπίτι σε εστιατόρια και μπαρ, αντί να πάρει το χρόνο για να το κάνουν οι ίδιοι. Ένα σημαντικό μέρος της κουλτούρας είναι ότι το φαγητό συνήθως καταναλώνεται μόνο τα Σάββατα.Εδώ γιατί: Το Σάββατο είναι feijoada ημέρα. Είναι τόσο απλό. Για να είναι λίγο πιο συγκεκριμένο, το πιάτο θεωρήθηκε κάποτε το παραδοσιακό κυριακάτικο γεύμα, αλλά από τότε έχει μεταμορφώσει (τα τελευταία πενήντα χρόνια περίπου) σε μια νέα παράδοση - το μεσημέρι του Σαββάτου.
Από τη στιγμή που έγινε αυτή η μετάβαση, το Σάββατο παρέμεινε η παραδοσιακή μέρα για την εξυπηρέτηση του πιάτου, αν και μπορείτε να βρείτε εστιατόρια που ειδικεύονται στην feijoada και τα σερβίρουν καθημερινά. Μετά από να φάτε όλα αυτά τα feijoada, πιθανότατα θα θέλετε να πάρετε τον παραδοσιακό υπνάκο υπνοβασία του Σαββάτου.
Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στην New York Times πριν από περίπου τριάντα πέντε χρόνια, αλλά εξακολουθεί να ισχύει με πολλούς τρόπους σήμερα, "Όλοι έχουν το δικό τους αγαπημένο εστιατόριο feijoada, και όσο υπάρχει Βραζιλία, θα υπάρξει συζήτηση μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι το γεύμα είναι μόνο αυθεντικό με το κρέας που σερβίρεται σε ένα πήλινο δοχείο μαύρου φασολιού και εκείνους που δεν θα το αγγίξουν εκτός εάν το κρέας εξυπηρετηθεί ξεχωριστά ».
Αυτό το άρθρο αγγίζει ένα σημαντικό σημείο-παράδοση και η έννοια της αυθεντικότητας είναι ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο πράγμα που έχει μεταβληθεί με την πάροδο του χρόνου από μια ποικιλία επιρροών. Και όμως, τουλάχιστον τα βασικά ενός πιάτου όπως το feijoada παραμένουν κεντρικά στην εθνική κουζίνα.
πηγήΠαραδοσιακό βραζιλιάνικο φαγητό από το κιλό
Στη Βραζιλία, είναι συνηθισμένο να δειπνήσετε σε ένα Restaurante por quilo ή ένα εστιατόριο όπου τα παραδοσιακά βραζιλιάνικα πιάτα πωλούνται με το κιλό. Απλά εξυπηρετείτε από τον μπουφέ και στη συνέχεια ζυγίστε το πιάτο σας.
Και πάλι, αυτό μοιάζει με το στιλ τραπεζαρίας που παρουσιάστηκε στο Fogo de Chão, με το σαλάτα και την πράσινη κάρτα που βάζετε στο τραπέζι σας για να ξεκινήσετε τη ροή του κρέατος, το τραπέζι σου σε κύματα μέχρι να γυρίσεις την κάρτα για να δείξεις την κόκκινη πλευρά του.
Αντί να περιορίσουμε την κατανάλωση ή να κάνουμε ενοχλήσεις για να ζυγίσουμε το φαγητό, το Fogo de Chão έχει μια καθορισμένη τιμή - σήμερα 61,50 δολάρια ανά άτομο στο Beverly Hills (η πιο φημισμένη τοποθεσία του Fogo de Chão στις ΗΠΑ) για ένα φαινομενικά ατελείωτο δείπνο με βαρύ κρέας ή 32,50 δολάρια για το ($ 48.50 / $ 24.50 σε άλλες τοποθεσίες στις ΗΠΑ, ως σημείο σύγκρισης) - που αποτελείται από "πάνω από 30 αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των φρέσκων λαχανικών, των εισαγόμενων τυριών, των θεραπευμένων κρέατα και των βραζιλιάνικων πιάτων".
Το εστιατόριο στην πραγματικότητα έχει εννέα τοποθεσίες στη Βραζιλία, μερικές από τις οποίες γιορτάζουν την τριάντα πέμπτη επέτειό τους (οι τιμές δεν ήταν διαθέσιμες για αυτές τις τοποθεσίες, αλλά θα με ενδιέφερε να έχουν αυτές τις πληροφορίες ως σημείο σύγκρισης).
πηγήΣύμφωνα με ένα άρθρο σχετικά με το «Φαινόμενο Εστιατορίου Kilo» που εκδόθηκε στο The Rio Times το 2010, η τιμή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τοποθεσία του εστιατορίου, καθώς η τιμή ενός κιλού (2,2 lbs.) Τροφίμων κυμαίνεται ευρέως, από τόσο μικρό όσο R $ 16 έως και R $ 60 σε όλη την πόλη. "Αυτή είναι μια σειρά περίπου $ 5-19 (USD) ανά κιλό, πολύ λιγότερο ακριβό από αυτό που πωλείται από την πολυτελή αλυσίδα εστιατορίων.
Η σελίδα του Fogo de Chão που αναφέρει λεπτομερώς την ιστορία του εστιατορίου στη βραζιλιάνικη έκδοση του site είναι λίγο διαφορετική από εκείνη που βρίσκεται στον αμερικανικό ιστότοπο. Το εστιατόριο ξεκίνησε ως βραζιλιανή αλυσίδα πριν από την επέκτασή του στις ΗΠΑ, με σκοπό να δημιουργήσει ένα παραδοσιακό βραζιλιάνικο steakhouse "που θα διαφέρει από τα άλλα".
Οι ιδρυτές του Fogo de Chão, αδελφοί από το Rio Grande do Sul στη νότια Βραζιλία, είχαν ως στόχο να υπηρετήσουν ένα νέο δημογραφικό. Σερβίροντας ό, τι ήταν κάποτε το φαγητό των αγροτών και των φορτηγατζήδων που συχνάζουν στο δρόμο, στόχος τους ήταν να εξυπηρετούν «τα κοστούμια των χρηματοπιστωτικών κέντρων» και «οι διευθύνοντες συμβούλους» ένα πιο υψηλό ύφος βραζιλιανού μπάρμπεκιου.
πηγήΑν και αυτή είναι δυστυχώς μια κακή μετάφραση, οι βασικές έννοιες δεν είναι δύσκολο να κατανοηθούν. Ο ιστοχώρος της Βραζιλίας που περιγράφει την ιστορία του εστιατορίου αναφέρει: "Η παράδοση του σπεσιαλιτέ είναι ένα αρκετά νέο φαινόμενο. Διάσημος από τη δεκαετία του '60 στη νότια περιοχή της χώρας, το σύστημα που είναι γνωστό και ως "κρεββάτι" τους επιτρέπει ... να απολαύσουν όλες τις περικοπές που υπάρχουν στο σπίτι, συνήθως σε ένα σουβλάκι ... "
Οι ιδρυτές του ίδιου του εστιατορίου καθιστούν σαφές ότι αυτή η παράδοση που τιμάται με την πάροδο του χρόνου προέρχεται πρόσφατα, τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλα είδη παραδοσιακής κουζίνας που βρέθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα.
Μια τελευταία γουλιά του yerba mate
Θα σκεφτόσαστε, μετά από όλη αυτή τη συζήτηση για το acai vodka, το cachaça και το caipirinhas, ότι αυτό θα ήταν αρκετό στο παραδοσιακό βραζιλιάνικο ποτό, αλλά υπάρχει ένα ακόμα εξαιρετικά δημοφιλές ποτό για να το ξεπεράσετε. Και πάλι, είναι ένα άλλο παραδοσιακά βραζιλιανό στοιχείο που έχει γίνει εξαιρετικά δημοφιλές στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, και πάλι touted για την ικανότητά του να ενεργοποιήσει όποιος το πίνει.
πηγήΕίναι παραδοσιακά φτιαγμένο από φύλλα caa και μεθυσμένο από αυτόχθονες, κυρίως ως τσάι. Αλλά ξέρατε ότι παραδοσιακά καταναλώνεται με μια μεγάλη αίσθηση τελετουργίας (συχνά σε αυτό που αναφέρεται ως Κύκλος Chimarrão), με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και μεθυσμένος από μια μικροσκοπική κολοκύθα ή cuia; Υπάρχει πολλή ιστορία εκεί. Ίσως θα πρέπει να πάω σε περισσότερες λεπτομέρειες σε ένα άλλο άρθρο ...
Ποια είναι τα αγαπημένα σας είδη βραζιλιάνικης κουζίνας; Πώς φαγητό στο Fogo de Chão ή άλλα βραζιλιάνικα εστιατόρια που βρέθηκαν στις ΗΠΑ σε σύγκριση με τραπεζαρία στη Βραζιλία; Ποιο είναι το αγαπημένο σας βραζιλιάνικο πιάτο; Επιτρέψτε μου να μάθω στα σχόλια!
